In literêre werke word karakters dikwels aangetref aan wie die skrywer vanne gee wat presies ooreenstem met hul karakter. Dit is 'n soort addisionele karakterisering van die held, kort en ruim. In die regte lewe word sulke name ook aangetref, hoewel nie gereeld nie.
Literêre ontvangs
Die skrywer skep sy held met behulp van sekere tegniese middele, wat literêre tegnieke genoem word. Een so 'n tegniek is 'n spreeknaam. Dit bestaan daarin dat die outeur sy karakter karakteriseer met behulp van assosiasies wat die leser met 'n sekere woord verbind het. In hierdie geval kan selfs die mees algemene van die spreker wees as dit die held akkuraat kenmerk. 'N Voorbeeld hiervan is Molchalin in die toneelstuk van A. S. Griboyedov "Wee van wit". Hy stem saam met alles, sal nooit 'n ekstra woord sê nie en is die teenoorgestelde van die ydele Famusov. Terloops, Famusov is ook 'n sprekende van, want dit kom van die Latynse woord wat "glorie", "roem" beteken.
Meesters van sprekende vanne
'N Onoortreflike meester wat hierdie moeilike tegniek meesterlik onder die knie het, was N. V. Gogol. Dit is voldoende om die Korobochka, wat goed bespaar, te onthou, die onbeskofte Sobakevich of Manilov, wat gedurig droom van die onwerkbare. Maar hulle het hul helde op soortgelyke wyse voor Gogol gekenmerk. Die name van die karakters in die toneelstuk van D. V. Fonvizina "Minor" - Prostakovs, Skotinin, Pravdin. In werklikheid hoef u niks meer oor hierdie karakters, die leser of die kyker te vertel nie, en daarom is alles daaroor duidelik.
Subtiliteite van vertaling
Praat vanne kom nie net in Russies voor nie, maar ook in buitelandse literatuur. Dit is 'n redelik algemene tegniek wat nie altyd maklik in vertaling oorgedra kan word nie. Die vertaler moet nie net die betekenis oordra nie, maar ook die klank van die oorspronklike taal naboots. 'N Goeie voorbeeld van 'n vertaling met die behoud van neutrale kleur is die priester Chetkins uit Evelyn Waugh se boek Decline and Decay. Maar die vertalers J. D. R. Tolkien het nog nie daarin geslaag om 'n ekwivalent aan die Engelse van Baggins te maak nie - in sommige weergawes word dit vertaal as Baggins of Sumnix, en dit is basies waar. Maar die woord 'Baggins' beteken ook 'die gebruik om op 'n sekere tyd tee te drink', wat baie belangrik is vir die karakterisering van die karakter. In gevalle waar dit nie moontlik is om met 'n voldoende Russiese weergawe van 'n vreemde van te praat nie, word 'n voetnoot gewoonlik gegee.
In die gewone lewe
Soms word die term "spreeknaam" in die alledaagse lewe gebruik. Natuurlik is dit in hierdie geval nie sinvol om oor 'n literêre middel te praat nie, omdat 'n persoon meestal so 'n van deur erfenis ontvang het. As hy self met 'n van gekom het, sal dit al 'n skuilnaam genoem word. Maar die van wat van die ouers geërf is, kan die persoon wat dit dra baie akkuraat kenmerk. In hierdie geval kan sy tereg 'n spreker genoem word.
